خودکشی یک مشکل عمده ی سلامت است که ۹ درصد کل مرگ ها نتیجه ی آن است و نیز، خود کشی یک علت شایع بستری شدن در بیمارستانها است. روش کار: در این بررسی که در شیراز و از تاریخ مهر ماه ۱۳۷۹ تا خرداد ماه ۱۳۸۰ انجام شده ۱۰۰ نفر از افرادی را که به قصد خود کشی به خود آسیب رسانده بودند و به بخش های اتفاقات بیمارستانهای شهید دکتر فقیهی و نمازی ارجاع داده شده بودند، ارزیابی شدند. یافته ها: افراد مورد مطالعه در محدوده سنی ۱۵ تا ۶۵ سال بودند. بیشترین میزان اقدام به خودکشی در گروه سنی ۲۰ تا ۲۹ سال بود بیشتر آنها مجرد بوده و زنان بیشتر از مردان به خودکشی اقدام کرده بودند. میزان ۵۹ درصد افراد، دارای پیشینه ی اختلال روانی و ۵۳ درصد به اختلال افسردگی دچار بودند. در میان داروها بنزودیازپین ها، بیشترین مورد استفاده را داشتند (۴۱) درصد) علایم مسمومیت در بیشتر آنها به صورت اختلال میزان هوشیاری بود (۶۴) درصد) ۵۱ درصد افراد بستری شدند. در پنج درصد افراد پس از خودکشی عوارضی به جا ماند و در یک درصد موارد خود کشی موفق رخ داد. نتیجه داروهای بیماران افسرده باید کمتر از میزان کشنده نسخه شوند و پرسنل اورژانسها برای اقدامات درمانی بیمارانی که دست به خودکشی زده اند آموزشهای لازم را ببینند.
فهرست مطالب:
چکیده....................................2
مقدمه....................................4
مواد و روش....................................5
یافته ها....................................6
بحث....................................11
اتفاقات....................................15
منابع................................... 16